Çin’in Henan bölgesindeki yoksul bir çiftçi ailesinin çocuğu olarak 1988 yılında dünyaya gelen Li Chuangye, yedi aylıkken çocuk felci oldu ve topuklarının üzerine çökmeden yürüyemez hale geldi.
Li çocukken, diğer çocuklar gibi sırt çantasını takıp okula gitmeyi hayal ediyordu ama çok fazla akran zorbalığı ve alayla karşılaştı.
Bazı çocuklar “işe yaramazın teki” olduğunu söylüyordu.
Li “Bu canımı çok acıttı” diyor.
Li dokuz yaşındayken anne ve babası bacaklarına yapılacak bir ameliyatla yeniden yürüyebileceğini duydu ve bu nedenle ameliyat için borç para aldılar.
Li ameliyattan çok umutluydu “Hastanede toparlanırken, öbür çocuklar ağılıyordu ama ben gülüyordum çünkü kısa süre içinde normal biri gibi yürüyebileceğimi düşünüyordum” diyor.
Fakat ameliyat işe yaramadı ve Li’nin yürüme umutları suya düştü. Bu nedenle ağır bir depresyona girdi. Hayatının bir anlamı olmadığını hissediyor ve annesine ölmeyi tercih ettiğini söylüyordu.
Annesi vazgeçmemesini söyledi. “Seni yaşlandığımızda konuşacağımız biri olsun diye büyütüyoruz. Bir kedi ya da köpek konuşamaz ama sen konuşabilirsin” dedi.
Annesinin sözlerinden çok etkilendi.
Li “Anne ve babamın ve ailemin benim için ne kadar fedakarlık yaptığını düşündüm ve gözyaşlarına boğuldum. Yaşamam gerektiğini fark ettim, sadece kendim için değil, onlar için de” diyor.
Bir süre sonra köye yabancı bir adam geldi. Tapınaklarda koku sattırmak için engelli çocuklar arıyordu.
Adam Li’ye ailesine her ay babasının o zamanki maaşı kadar para yollayacağı sözü verdi.
Li “Annem ve babam şiddetle karşı çıktı ama ben para kazanma ve ailemin yükünü azaltma şansı olarak gördüm” diyor.
Böylece adamla birlikte gitmeyi kabul etti.
Sokaklarda dilenmek
Fakat bu iş önerisi bir aldatmacaydı.
Dr. Li bu yabancı adamın yedi yıl boyunca bir dilencilik şebekesini yönettiğini ve diğer engelli çocuklar ve yetişkinlerle birlikte sokaklarda dilenmeye zorlandığını iddia ediyor.
Yeni “patronuyla” ilk gecesinde, diğer çocuklardan biri Li’ye sıkı çalışması yoksa dayak yiyeceği uyarısında bulundu.
Uyarı doğru çıktı.
Ertesi sabah kendisini üzeri çıplak bir halde, bir çanak bozuk parayla birlikte kaldırımda buldu. Daha çok acındırmak için bacaklarını arkasına çapraz bir şekilde koydurmuşlardı.
Li insanların çanağa neden para koyduklarını anlamıyordu. Gelip geçenler, neden dilendiğini, neden okula gitmediğini sorana dek.
Li “Memleketimde dilenmek utanç verici bir şey. Yaptığımın bu olduğunu fark etmemiştim. Fark ettiğimde yıkıldım” diyor.
Li günde birkaç yüz yuan para topluyordu ki bu 1990’lı yıllarda yüksek bir miktardı. Fakat paranın hepsi patrona gidiyordu.
“Diğer çocuklardan az para toplarsam beni tembellikle suçluyor ve bazen de dövüyordu. Yani o yıllar gerçekten acı doluydu.”
Yıllar geçtikçe diğer çocuklar ya kaçtı ya da polis tarafından evlerine yollandı. Ancak ailesine yardım etmekte kararlı olan Li kaldı.
Polis yardım teklif ettiğinde reddetti ve akrabalarıyla birlikte olduğunu söyledi.
Li yedi yıl boyunca yaz kış demeden ülkeyi dolaşıp, dilendirildi.
BBC’ye konuşan Li “Cehennemde yaşamak gibiydi. Utanıyordum, göz temasınan kaçınıyordum. Bacağım acındırmak için bana acı veren bir şekilde geriye kıvrılmıştı. Dilenmeye çıkmayayım diye yağmur yağsın ya da karanlık olsun diye dua ederdim” diyor.
Her yeni yıl arefesinde evini arıyor ve anne ve babasına her şeyin yolunda olduğunu, kaygılamamalarını söylüyordu.
“Fakat görüşmeden sonra odamda ağlardım. Onlara sokaklarda dilendiğimi söyleyemezdim” diyor.
Şimdi, 20 yıl sonra bile travmayı hala hissediyor.
“Dilenmek bende derin psikolojik yaralar açtı. Hala rüyalarımda görüyorum ve uyandığımda sadece bir rüya olduğunu anlayıp, rahatlıyorum.”
Eğitimle yeni bir rota
Her şey Li’nin sokakta bir gazete bulmasıyla değişti.
Sadece ismindeki harfleri okuyabildiğini fark etti. O zaman 16 yaşındayken, evine dönüp, nihayet okula gitmeye karar verdi.
“Okuma yazmam yok ve sadece eğitimle hayatımı değiştirebilirim” diye düşündü.
O zamanlar hükümet yeni bir yasa çıkartmış ve engelli çocukların dilendirilmesini suç haline getirmişti.
Li aynı zamanda ailesinin mali durumunun düzeldiğini duydu. Patronuna ailesini ziyaret etmek istediğini söyledi ve gitmesine izin verildi.
Anne ve babasıyla yeniden buluştuğunda, çocuklarının aslında nasıl yaşadığını öğrendiler.
Li, kendisini dilendiren adamın söz verdiğinden çok daha az para gönderdiğini duyunca öfkelendi.
Anne ve babasının yardımıyla Li ilkokul ikinci sınıftan itibaren, kendisinden 10 yaş daha küçük çocuklarla eğitimine yeniden başladı.
İlk gününde çocuklar sırasının etrafını sarmıştı ama bunu umursamadı.
“Üzülmemiştim çünkü daha önce çok fazla alayla ve zorlukla karşılaşmıştım. Şimdiyse bir öğrenci olarak sadece eğitimime odaklanmak istiyordum” diyor.
Fiziksel durumu nedeniyle, günlük işler Li için çok zor olsa da kendisini eğitimine adadı.
“Tuvalete gitmek için çok çaba harcamam gerekiyordu bu nedenle kendimi okulda çok fazla su içmemeye zorladım” diyor.
Li sarsılmaz kararlılığı sayesinde ilk ve orta okulu dokuz yılda tamamladı. Köydeki çocukları oynamak için çağırıp, onlardan ödevleri için yardım istiyordu.
Üniversiteye başvurma zamanı geldiğinde, fiziksel durumu seçeneklerini kısıtlıyordu ama tıp öğrenimine başvurabiliyordu.
“Doktor olursam belki kendi hastalığımı araştırabilirim, aileme yardımcı olabilirim, hayat kurtarabilirim ve topluma faydalı olurum” diye düşündü.
Li, 25 yaşında tıp okumaya hak kazandı. Burada engellilerin erişimi daha iyiydi ama en zorlandıkları pratik derslerdi.
“Sınıf arkadaşlarım, hastaları ziyaret ederken hocayı kolayca takip edebiliyorlardı ve staj dönemlerinde klinikler arasında koşturabiliyorlardı. Benim hareket sorunlarım bunu zorlaştırıyordu. Diğerlerinin bir günde öğrendiği şeyleri benim öğrenmem uzun sürebiliyordu.”
Li, kendisini fiziksel olarak güçlendirmesi gerektiğini düşündü ve dağ tırmanışına başladı.
İlk denemesinde Tai Dağı’nın zirvesine çıkması beş gün sürdü. Elleri ve ayakları çatlayıp, kanamaya başladığında vazgeçmedi ve kalçası üzerinde yavaş yavaş zirveye çıktı.
Dr. Li tırmanışlarının videolarını yaz aylarında sosyal medyada paylaşınca dağcılık tutkusu viral bir sansasyona dönüştü.
Dr. Li şu anda gece gündüz görev başında olduğu Şincan’daki kırsal bir kliniği yönetiyor. Hastaları ona “mucize doktor” diyor.
“Kendi ellerimle hastalara bakmak, komşularımın sağlığını iyileştirmek. Bana her şeyden daha çok tatmin veriyor” diyor.
Hikâyesinin dünya genelindeki Çinli topluluklarında yayılmasına şaşıran Li, bunun davranışların değişmesine yardımcı olmasını umuyor.
“Bazıları engelli insanları işe yaramaz olarak görüyor. Restoranlarda çömelip, otururken beni dilenci sanıp ‘yemek yok’ demişlerdi. Gülümsedim ve gittim. Çoğu insan nazik davranıyor” diyor.
Kendine güvenli ve amacı olan bir yaşam
Birçok kişi Li’ye neden kendisini dilendiren kişiyi ihbar etmediğini soruyor.
“Geçmişin geçmişte kalması gerektiğine karar verdim. O yedi yıl acılı bir deneyimdi ama yine de hayatımın bir parçasıydı.”
Li’nin yolculuğu, hayata bakışını da değiştirdi.
“Okula gittikten sonra diğerlerinin fikirlerine ve yargılarına aldırmaya son verdim. Bunların anlamsız olduğunu fark ettim. Zamanımı ve enerjimi okumaya ve hayatımın amacını gerçekleştirmeye odaklamak istedim” diyor.
Çok sayıda engellinin yargılanma ve alay edilme korkusuyla ” yaşamda ilerlemekte zorlandığını” söylüyor.
“Fakat benim için olay bu değil. Kampüste ya da şehirlerde dersler veya atölye çalışmaları için çökerek yürüyorum ya da yaptığım işle yüzlerce engelli arkadaşıma yardımcı oluyorum. Bunu yaparken de kendime güveniyorum. Diğerlerinin bakışlarına aldırmıyorum artık.”
Li ayrıca “Yaşamlarımız dağlar gibi, birini tırmanınca önümüze diğeri çıkıyor. Sürekli mücadele ediyor ve gelişiyoruz” diyor.
“Bence bir insan hep pozitif, iyimser kalmalı ve hayallerinden vazgeçmemeli.”
